Duurzame schorten voor Bravis: economisch en milieutechnisch interessant

‘Moeten we niet terug naar de vroegere barakschorten. Re-usable en niet afhankelijk van krapte.’ Het speelde tijdens de coronacrisis door het hoofd van Mark Sijstermans, teamleider logistiek in het Bravis ziekenhuis Roosendaal en Bergen op Zoom. De gedachte kreeg een creatieve wending met als resultaat schorten met een duurzaam karakter. Zowel economisch als milieutechnisch een interessante oplossing.

De innovatieve rol berustte niet alleen bij Sijstermans. Hij hield vanzelfsprekend ruggenspraak met Stefan Machielse (deskundige Infectiepreventie Bravis) en deed voor de textiele oplossing een beroep op Marco van Popering (VP Medicals). “Het was van dag tot dag overleven met de wegwerpschorten. Maar ook over andere veiligheidsmiddelen zoals mondkapjes en handschoenen was er dagelijks overleg met de afdeling Inkoop”, kijkt Sijstermans begin juni terug. Met de veiligheid voor het personeel als prioriteit moest er vooral voor de schorten een structurele oplossing komen. Want, signaleerden Sijstermans en Machielse, “er heerste mede door de diversiteit en de onduidelijkheid over het materiaal een onveilig gevoel onder het personeel wat leidde tot onrust”.

Terwijl er door de toename van de corona-patiënten werd opgeschaald op de IC’s in het Bravis ziekenhuis in Roosendaal en Bergen op Zoom, vond er een brainstormsessie plaats, waarbij alle betrokkenen, op gepaste afstand, aanschoven. ‘Spat- en waterdicht en uiteraard comfortabel’, moesten de kwaliteiten zijn van de schorten. De oplossing ‘douchegordijnstof’ werd afgeschoten. “Niet de gewenste kwaliteit. Je wilt toch niet meemaken dat bij het omdraaien van een patiënt de mouwen onder hem of haar achterblijven en je zelf onbeschermd staat. Bovendien kan die stof niet boven de 30 graden worden gewassen. Om het coronavirus te doden moet je minimaal op 65 graden wassen”, legt Machielse uit. Tegen de achtergrond van de schorten doemde ook nog een ander probleem op: de Wiva-vaten, voor ziekenhuisafval. Ze waren in ons land schaars door het noodzakelijke overmatige gebruik voor disposable kleding.

Het spoor voor de juiste stof leidde naar textiel-/modeman Van Popering. “Ik had capaciteit over en stortte me in het begin van de coronacrisis op de productie van mondkapjes. Al snel in het gesprek met Sijstermans viel de toepassing van stof die wordt gebruikt voor tijken van bedden. Een stof die lijkt op Gore Tex, spatdicht en waterafstotend. “Normaal is daar wel aan te komen, maar de grenzen zijn dicht.” Het leek een teleurstelling maar Van Popering bleek ook de nodige creativiteit in huis te hebben en klopte bij stofleverancier Ten Cate aan. “Een product goed voor waterkolom 6 en dat terwijl kolom 3 al voldoende is voor de toepassing op de IC’s”, klinkt het veiligheidstechnisch uit de mond van Van Popering.

Machielse nam de proefexemplaren onder zijn hoede en testte ze uitgebreid. “We hebben ze lange tijd onder waterdruk gezet met een verrassend goed resultaat. De combinatie katoen/polyester bleek ook comfortabel door het reguleren van vocht.” De goedkeuring door de afdeling Hygiëne & Infectiepreventie van het Bravis ziekenhuis bleef dan ook niet uit. Machielse spreekt over een WIP-normering, een die refereert aan de NEN-normering. “De tijd om op een NEN-normering te wachten, hebben we niet. We zitten in tijden van ‘oorlog’ en dat betekent à la minute handelen. Wat niet wegneemt dat de schorten in alle opzichten veilig moeten zijn. Ze voldoen ruim aan de minimale eisen van LCI/RIVM.”

Van Popering moest in de aanloop van de productie overigens nog wel op zoek naar een authentieke snijzaal. Hij vond een ‘snijder’ van 77 jaar. “Hij had nog een tafel van 9 meter staan. Het eerste wat hij zei was ‘die bies is niet goed ingetekend’, waarmee hij meteen een brevet van vakmanschap afgaf’.” Na zo’n vier weken leverde Van Popering zo’n vierduizend stuks af bij het Bravis ziekenhuis. Inmiddels leent de tijd zich, na het teruglopen van het aantal coronapatiënten op de IC’s, voor het fine-tunen van de mantels met onder meer manchetstof.

Sijstermans berekende dat er op hoogtijdagen duizend jassen per dag nodig waren. “Voordat ze behandeld (lees aangeraakt, red) kunnen worden (wassen op 60 graden), moeten ze vijf dagen rusten”, duidt Machielse op het elimineren van het virus. Ook voor die case werd een oplossing gevonden in de vorm van oplosbare waszakken. Die gaan met de was de wasmachine in en lossen na tien minuten op. “Logistieke winst”, belicht Sijstermans zijn professie. Van Popering tikt de duurzaamheid van de schorten nog even aan: “Goed voor minimaal 75 wasbeurten. Ze zijn allemaal digitaal gechipt zodat ook daarop controle is.” Zonder in berekeningen te belanden, wil Sijstermans nog wat kwijt over de economische en milieutechnische aspecten: “Een disposable schort kost al gauw zo’n 4 tot 5 euro. Koppel daaraan afvalkosten en verbrandingskosten en het mag duidelijk zijn dat we in alle opzichten een verantwoorde keuze hebben gemaakt.”